در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری؛ یکی با دمبل بزرگ و دیگری با هالتر انجام شد.
در سال ۱۹۱۳ ایده تشکیل فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری توسط ژول روسه جای دبوفه که بعدها رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه شد، مطرح شد.
در سال ۱۳۱۴ کمیته بین‌المللی المپیک کنگره خود را در دانشگاه سوربن فرانسه تشکیل داد تا مقررات و برنامه‌های مربوط به المپیک ۱۹۱۶ برلین را بررسی کند. در همان کنگره، ژول روسه فهمید که مسابقات وزنه‌برداری را از برنامه بازی‌های برلین حذف کرده‌اند.
شوروی، فرانتز راشل دبیر کمیته ملی المپیک فرانسه را وادار کرد انجام مسابقات وزنه‌برداری را در بازی‌های المپیک پیشنهاد کند. با وقوع جنگ جهانی اول، المپیک ۱۹۱۶ انجام نشد ولی در المپیک ۱۹۲۰ آنتورپ ۱۴ کشور در رشته وزنه‌برداری شرکت کردند.
در سال ۱۹۲۰ همزمان با المپیک، فدراسیون جهانی وزنه‌برداری تشکیل شد و ژول روسه رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه به پاس خدماتش به این ورزش به ریاست فدراسیون جهانی برگزیده شد. وی تا سال ۱۹۵۲ در این سمت باقی ماند و پس از وی دیتریش ورتمن از آمریکا به این سمت برگزیده شد.
در کنگره بین‌المللی المپیک که در سال ۱۹۲۱ در شهر لوزان تشکیل شد با گنجاندن این ورزش در برنامه مسابقات المپیک ۱۹۲۴ مخالفت شد و شوروی فعالیت‌های زیادی برای باقی ماندن وزنه‌برداری در بازی‌های المپیک انجام داد.
در سال ۱۹۲۵ که کنگره بین‌المللی المپیک در پراگ تشکیل شد موافقت شد که وزنه‌برداری به طور دایم در برنامه بازی‌های المپیک گنجانده شود. در المپیک ۱۹۳۲ لس‌آنجلس، مسابقات وزنه‌برداری در ۵ حرکت انجام می‌شد که وزنه برداشتن با یک دست هم جزو آن بود. اما در المپیک ۱۹۳۶ برلین وزنه‌برداری محدود به سه حرکت دو دستی (پرس، یک ضرب و دو ضرب) شد.
پرس: کشیدن وزنه به روی سینه و بالا بردن آن با فشار.
یک ضرب: وزنه‌ها با یک حرکت از زمین تا بالای سر انتقال داده می‌شود.
دوضرب: این حرکت در دو مرحله انجام می‌شود. مرحله اول انتقال وزنه از روی زمین تا روی سینه، مرحله دوم، از روی سینه تا بالای سر.
وزن‌های وزنه‌برداران: ۵۶ کیلوگرم، ۶۲ کیلوگرم، ۶۹ کیلوگرم، ۷۷ کیلوگرم، ۸۵ کیلوگرم، ۹۴ کیلوگرم، ۱۰۵ کیلوگرم، + ۱۰۵ کیلوگرم.
مسابقات وزنه برداری با ۹ داور قضاوت می‌شود که شامل ۳ داور، ۳ ژوری که نظارت بر کار داوران دارند، ۱ وقت نگه‌دار، ۱ کنترل فنی و ۱ منشی.
هر ورزشکار در هر حرکت ۳ نوبت اجازه وزنه‌زدن دارد. زمان برای هر نوبت، ۱ دقیقه است و از لحظه‌ای که صفحه‌گذار از روی تخته خارج می‌شود شروع می‌شود. اگر یک ورزشکار بخواهد دو حرکت متوالی انجام دهد برای بار دوم ۲ دقیقه وقت دارد.
۳ چراغ سفید یا دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز یعنی حرکت صحیح است و ۳ چراغ قرمز یا ۲ چراغ قرمز و یک چراغ سفید یعنی حرکت خطا می‌باشد. داور وسط اگر تشخیص دهد حرکت کامل انجام شده، توسط زنگ به ورزشکار اعلام می‌کند تا وزنه را به پایین بیاندازد. با صدای زنگ، وزنه به طور صحیح به زمین انداخته می‌شود.
صفحه هالتر، وزنه سنگین مدوری است که به شکل دیسک در دو انتهای میله فلزی هالتر بسته می‌شود. تخته هالتر، سکوی چوبی، مربع یا مستطیل و کم ارتفاعی است به ابعاد ۴×۴ یا ۳×۴ متر که وزنه‌برداری روی آن انجام می‌شود.
قوانین وزنه‌برداری:
- وقتی وزنه‌بردار موفق شود هالتر را بالای سر ببرد، باید آن را سر جای خود نگهدارد.
- اگر هنگام بالا بردن هالتر دست‌های وزنه‌بردار خم شود و دو مرتبه راست شود خطا است.
- اگر وزنه‌بردار توانست هالتر را در بالای سرخود ثابت نگهدارد، باید یک لحظه کوتاه مکث کند و وقتی داوران اجازه دادند آن را پایین بیاورد، پایین آوردن هالتر بدون فرمان داوران خطاست.
- وزنه‌بردار اگر هالتر را از تخته بیرون بیندازد خطاست. حتی اگر وزنه را به خوبی مهار کند، ولی اگر هنگام پایین آوردن هالتر را بیرون از تخته بگذارد باز هم خطاست.
- انداختن وزنه از بالای سر به پایین خطا است.
- مجموع حرکت یک ضرب و دو ضرب به عنوان رده‌بندی نهایی در نظر گرفته می‌شود.
وزن صفحات فلزی: قرمز ۲۵ کیلوگرم، زرد ۱۵ کیلوگرم، آبی ۲۰ کیلوگرم، سبز ۱۰ کیلوگرم، سیاه ۵/۲ کیلوگرم و قفل‌های دو طرف میله به عنوان وزنه ۵ کیلوگرمی حساب می‌شود.
